Jutro 6 i Jutro 7 - John Marsden

Autor: John Marsden

Tytuł: Jutro 6, Jutro7

Wydawnictwo: Znak

Liczba stron: Jutro 6 - 267, Jutro 7 - 347

Moja ocena: Juto 6 - 6/10, Jutro 7 - 7/10

„W sumie jedyne rzeczy, które mają w życiu znaczenie, są cholernie proste. Rodzina, przyjaciele, bezpieczeństwo i zdrowie.”

Zabrali Ci wszystko, co posiadałeś. Rodzinę, dom, nawet znienawidzoną do głębi szkołę. Przywłaszczyli je sobie i zaczęli traktować jak swoje. Tobie nie zostało nic. Żyjesz w lesie jak zwierzęta, każda próba zdobycia jedzenia może zakończyć się śmiercią, ale nie to jest najgorsze. Najgorsze jest to, że nie możesz się poddać. Nawet, gdyś pragnął tego z całego serca, musisz walczyć dalej. Do utraty tchu, do ostatniej krzty energii, w końcu od tego zależy przyszłość Twoja i kraju.

„Jutro 6” i „Juto 7” to dwie ostatnie części bestsellerowej serii Johna Marsdena. W pierwszej z nich bohaterowie przygarniają „dzikusy”, czyli dzieci, które całą wojnę musiały radzić sobie same. Większość ich działań obraca się właśnie wokół tych maluchów. Próba wychowania ich nie jest tak łatwa, jak mogłoby się wydawać. Zwłaszcza, gdy dzieci wcale nie chcą być wychowane. „Jutro 6” to swego rodzaju wstęp do pełnego akcji „Jutra 7”, w którym mamy do czynienia z ostateczną rozgrywką. Wszystko albo nic - do tego sprowadza się ta część. Czy bohaterom uda się pomóc w wyzwoleniu kraju? Czy odnajdą swoje rodziny i będą potrafili ułożyć swoje życie na nowo?

Seria Jutro zapukała do moich drzwi już jakiś czas temu. Wpuściłam ją i pozwoliłam się oczarować barwnymi opisami, wartką akcją i wciągającą fabułą. Połykałam książkę za książką, aż w końcu przyszła pora na dwie ostatnie pozycje. Czy mi się podobały? Tak. Jednak zabrakło mi niestety tej magii, która ogarnęła mnie przy pierwszych częściach. Tak długo wyczekiwałam na to, jakie będzie zakończenie. Zadawałam sobie pytania: Czy ta brutalna wojna się skończy? Jaki w tym udział będą mieli nasi bohaterowie? Czy przeżyją? Kiedy w końcu przeczytałam te dwie kończące serię książki, odpowiedzi na te pytania odbiło się u mnie bez echa. Były momenty ekscytacji, wyczekiwania i ciekawości, ale mimo to czegoś mi zabrakło. Tylko czego?

Zdarzyło mi się to chyba pierwszy raz przy spotkaniu z tą serią, że czytając się nudziłam. Większy tego odsetek był chyba przy „Jutrze 6”. Z niecierpliwością przerzucałam kolejne strony i czekałam na jakiś drastyczny obrót wydarzeń. Nie wierzę, że to powiem, ale zabrakło mi krwi. Jak w starożytności wołano „Chleba i igrzysk”, tak ja domagałam się „Krwi i rozwalania budynków”. Na szczęście „Jutro 7” zaspokoiło moje pragnienia. Ostatnie starcie, z którym bohaterowie musieli się zmierzyć wprowadziło atmosferę nerwowego oczekiwania, za którym tęskniłam. Jeżeli chodzi o język, to pan Marsden, ma tę umiejętność, że z łatwością wprowadza czytelnika w swój świat. Tworzy klimat charakterystyczny tylko dla niego i tak się nim bawi, że nie pozostaje nam nic innego, jak tylko go uwielbiać. Tutaj też tak było. Co prawda opisy życia na farmie trochę mnie irytowały. Można bowiem opisać przeszłość i pracę w gospodarstwie, ale jestem zdania, że o niektórych rzeczach się nie piszę, a wkładanie krowom palców do odbytu do tego zaliczam. Na szczęście nie było tego dużo, a to co było dało się znieść. I chwała za to!

Bohaterowie byli tutaj, jak zwykle dopracowani. Większość obu książek skupia się na Ellie i jej przemyśleniach, ale było też miejsce dla innych. Autor poświecił też trochę stron dzieciom, co mnie bardzo ucieszyło. Myślałam wcześniej, że przez nie książka straci nieco ze swojego wcześniejszego uroku, ale tak się nie stało, a przynajmniej nie przez nie. Dzieci wprowadziły powiew świeżości, ale też miałam wrażenie, że przez to książka jest pisana nieco na siłę. Że autor korzysta z sukcesu i wymyśla nowe wątki. Nawet jeżeli tak było, to nie dało się tego odczuć. Co do naszej głównej bohaterki, to zmienia się ona, tak jak wszyscy. Wojna i na niej odciska swoje piętno, przez co staje się nieco zgorzkniała. Nie powinniśmy się jednak dziwić. Takie wydarzenia bowiem potrafiłyby zmienić każdego. Ja będę ją niezmiennie podziwiać za jej siłę i wolę walki. Elli pokazuje wszystkim przeciwnikom feminizmu, że kobieta też potrafi być zaradna i radzić sobie w życiu. Za to ją lubię.

Oprawa graficzna pięknem nie grzeszy. Okładki są nijakie i robione na odwal się. „Juto 6” mogę jeszcze zdzierżyć, ale „Jutro 7” już nie. No bo co to ma być? Nastolatki na okładce nawet nie odpowiadają stanowi liczebnemu bohaterów, a i wyglądają oni, jakby zobaczyli zdechłego szczura, a nie przeżyli okropności wojny. Zdecydowanie jestem na nie!

„Jutro 6” i „Jutro 7” to godne zakończenie serii. Straciły nieco magii, którą seria miała na początku, jednak czytało się je dobrze. Ostatnie strony sprawiły, że pożałowałam, że to już koniec. Zdecydowanie nie lubię takich zakończeń. Po kontynuację - „Kroniki Eliie” z pewnością sięgnę, choćby dlatego, że strasznie zżyłam się z bohaterami. Całą historię od części 1 do 7 zdecydowanie Wam polecam! To jedna z lepszych jakie czytałam. Ja zapominam, że dwie ostatnie książki mogłyby być nieco lepsze i dalej będę uwielbiać te serię.

„W życiu chodzi o coś więcej niż tylko bycie szczęśliwym. Chodzi o odczuwanie całej gamy emocji: szczęścia, smutku, złości, żalu, miłości, nienawiści. Jeśli spróbujesz stłumić jedną z nich, stłumisz je wszystkie.”